Goezot in 't Hofke (blues) Festival Hofke Van Chantraine Oud-Turnhout (09-06-2019) reporter: Marcel - photo credits: Rootsville info organisatie: Goezot info band: Blue Moon Marquee (Can) - Steven Troch & Big Creek Slim (B/Den) - Kat Riggins & Blues Revival (US) info band: Dany Franchi Band (I) - Robert Jon & The Wreck (US) - Nikki Hill (US) - The Paladins (US) © Rootsville 2019

De festivals volgen elkaar in sneltempo op en na la Nuit du Blues gisteren gevolgd door een kort nachtje slapen, was ik alweer op weg. Deze keer richting de Kempen en Oud-Turnhout, voor één van mijn favoriete festivals: Blues in ’t Hofken.

Niet alleen voor de geweldige bands die er steeds mogen aantreden maar ook voor de schitterede locatie, de fijne mensen en de geweldige pulled pork van den BBQ... tja het innerlijke wil ook wel wat. Het goede weer was van de partij want de Goden waren Goezot weer eens enorm gunstig, alle ingrediënten waren dus aanwezig om er een fijne dag van te maken.

Dit jaar hadden ze weer hun best gedaan de “Goezotters” en er stond een schitterende affiche  te wachten. Zoals elk jaar was er ook tussen de acts op de mainstage een tussendoortje in de “Riverside” tent, deze keer Big Creek Slim & Steven Troch, die ik net enkele dagen ervoor een schitterende presatie had weten geven in Gent. Een Deen op gitaar en een Belg op de Mississippi saxofoon die een verduivelde zwarte blues weten uit hun hoge hoed te toveren. De hele dag door zou dit duo de pauzes tussen de optredens opvullen met hun fijne Delta blues met hier en daar een snuif hillcountry blues. De zware stem van Big Creek Slim en de snerpende harmonica van Steven Troch brachten ons een hoop fijne nummers als ‘Buttershape Woman’, ‘Going Down South ‘ of ‘Savannah’ – a true story volgens Big Creek Slim. Klassevolle aanvulling van de pauzes mijn gedacht.

Als eerste op het hoofdpodium mochten we het sympathieke duo van Blue Moon Marquee verwelkomen. Ik had ze net een pracht van een set op Duvelblues weten afleveren, om duimen en vingers af te likken. Blue Moon Marquee bestaat uit A.W. Cardinal en Jasmine Colette aka Badland Jass. Een duo met de sound van een full band. Jasmine is de volledige rhythm sectie. Ze speelt niet alleen contrabas maar ook basdrum, snare en hi-hat en daarbij zingt ze ook nog eens. A.W. heeft een zware, rokerige stem ,Tom Waits is nooit ver weg.

Zijn gitaarspel is energiek, swingend en heeft een jazzy blues geluid. Gepassioneerde optredens en smeulende chemie op het podium zijn hun handelsmerk. Hun muziek is een mengeling van early blues, folk roots, swing en ragtime. Zelf noemen ze het “Gypsy Blues”. En of het weer goed was beste mensen. Nog nooit ongoocheld bij een optreden van dit sympathieke Canadese duo. Beiden technisch heel sterk en bezitter van een paar fijne stembanden en ze wisten het Kempense publiek zonder moeite in te pakken met ‘In The Henhouse’, ‘Black Rat Swing’ , uit de nieuwe cd en waar Jass haar zangtalent kan tentoon spreiden, het zeer gipsy klinkende ‘Fever Flickering Flame’ uit hun nieuwste cd, het schitterende ‘Scotch Whiskey of ‘Double Barrel Blues’. Het geheel perefect afgewerkt en een meer dan ideale opener van deze schitterende dag.

Tussen door kunnen we steeds terecht in de “Riverside” tent en ons opmaken voor de volgende optredens zoals dat van Kat Riggins & Her Blues Revival. Riggins is een 38-jarige Amerikaanse blueszangeres afkomstig uit Miami, Florida. Dankzij de platencollectie van haar ouders ontwikkelde ze een liefde voor verschillende soorten muziek, van gospel tot soul en van country tot rock. Haar grootste liefde echter, is de rauwe, vuile, authentieke sound van grote heldinnen Bessie Smith, Etta james, Nina Simone, Koko Taylor en Janis Joplin. Samen met haar Nederlandse band brengt ze gospelblues, bluesrock en funky blues. Opgelet, deze knappe bluesdiva is een echte bom en staat steeds op ontploffen. Ze is in het gezelschap van Steven van der Nat op gitaar, Jan de Ligt op sax, Andreas Carré op drums en Hassan aan de bas.

Kat bracht vorig jaar in de herfst nog een fijne schijf uit getiteld “In The Boys Club” en hiervan krijgen we dan ook een stevige greep. Het was trouwens met deze song dat ze haar optreden begon. Onmiddellijk op topsnelheid. Haar interactie met haar band is ongeloofelijk en ze betrekt ook het publiek bij het totale gebeuren. Schitterende band met topmuzikanten die perfect op elkaar zijn ingespeeld. Grote klasse dus. Kat kronkelt zich als een slang van de ene kant van het podium naar de andere . Ondertussen vuurt ze de ene knaller na de andere af op het welwillend publiek: ‘Tightrope’, ‘Voodoo Woman’, ‘Walking The Dog’, ‘Now I see’ of ‘Hear me’ waar ze een gezondheidswandeling gaat maken over de toog, nadien haar microfoon opbergt en in de beste shouter-traditie, vooraan op het podium het beste van zichzelf geeft. Een showbeest dat klein madammeke, maar het werkt. Met ‘Troubles Away’ neemt ze in schoonheid afscheid. Het gretige publiek krijgt er als beloning nog een stevige rock ’n roll bovenop met ‘Fistfull Of Water’. Top optreden dit.

We schuiven op, en de volgende in de rij is de jongen Italiaan Dani Franchi. Ook hem, heb ik zolang geleden nog gezien met een geweldige performance in Ertvelde bij onze vriend Ivan. Dany Franchi is geboren in Genua, Italië en wordt beschouwd als één van de beste jonge bluesmuzikanten van het moment. Dany stelt samen met zijn Italiaanse band zijn nieuwe, door Anson Funderburgh geproduceerde plaat “Problem Child” voor. Het gaat heel hard voor deze jonge gitarist. Hij stond op het podium met The Fabulous Thunderbirds en Ronnie Earl en speelde op vele prestigieuze festivals over heel de wereld. Zijn gitaarspel is ronduit fantastisch. Zowel in de rauwe shuffles als in de slow songs weet hij op ongeëvenaarde manier zijn publiek te begeesteren.

Zijn band bestaat uit Manu Ghirlanda aan de toetsen, Carlo Delapietra op bas en de pas 18-jarige Matteo Leoncini aan de drums. Een schitterende drummer by the way. Dani start met ‘Give Me A Sign’ en toont onmiddellijk wat hij in zijn mars heft en dat is heel wat. Zijn toetsenman en de drummer ondersteunen het geheel op perfecte wijze. Dani geeft een schitterende set weg waar de energie vanaf druipt, alle krachten gebundeld in een optreden van iets meer dan een uur met ‘My Only One’, ‘Run Around’ en weet zich perefct in te werken in de Memphis Soul met ‘Never Found Me A Girl’ van Eddie Boyd of ‘That’s How Strong My Love Is’ van Roosevelt Jamison. Na het einde toe nog twee parels met ‘Back To The River’ en de titeltrack van de laatste cd ‘’Problem Child’. Alweer geslaag dit Italiaans gitaarwonder.

Robert Jon & The Wreck zijn de volgende op de affiche. Had deze boys al eerder in actie gezien en echt niet mijn ding man. Maar zoals als ze zeggen, voor elk wat wils. Deze vijfkoppige Southern rockband uit Orange County, California, bestaande uit Robert Jon (gitaar en zang), Andrew Espantman (drums), Steve Maggiora (keys), Henry James (gitaar) en Warren Murrel (bas), speelde twee jaar geleden al een , door het publiek, fel gesmaakt optreden in “den hof”. Het is niet zomaar southern rock. Ze geven een eigen draai aan dit genre. Meer soul, meer blues, enorm veelzijdig.

Je hoort flarden Lynyrd Skynyrd en de Allman Bro's, dan weer intense soul- & blues-invloeden. Dit zou het toch moeten zijn, maar eerlijk gezegd heb ik maar weinig blues gehoord en maar een klein streepje soul en dan nog op het einde van de show. Zelf vat de band hun muziek in drie woorden samen: Music, Miles and Whiskey. Enfin, je moet als een gaan eten, wat ik bij deze ook dan deed om even te ontsnappen aan dat wild geweld. Voor mij speelden ze véél te hard en te luid waardoor een flink stuk verloren ging. De nummers die minder luid werden gespeeld kwamen dan ook weer beter tot hun recht zoals ‘Take Me Higher’ uit hun nieuwste cd en de twee soulachtig klinkende songs als ‘Old Friend’ en ‘Coming Home’. Mijn ding was het zeker niet maar de liefhebbers hebben zich flink geamuseerd.

Voorlaatste band van de dag was Nikki Hill. Nikki is afkomstig uit Durham, North Carolina, maar verblijft met haar man en gitarist Matt Hill in St. Louis, Missouri. Een Amerikaanse krant schreef onlangs : “If Tina Turner and Little Richard had a daughter and raised her with the help of uncles James Brown and Chuck Berry, she’d be like Nikki Hill.” En inderdaad, ze heeft het allemaal in zich : rockabilly shouts, southern blues, soul, rebel punk, kortom alles wat ROCKT! Haar optredens barsten van de energie en als je haar nieuwe plaat “Feline Roots” beluistert, weet je dat het nog harder en spannender kan. Een klein madammeke maar met oh zo veel pit en vuur in haar lijf. En dat ze pit had begot met een stevige ‘Do you want to to rock ’n roll’, vertrok Nikki met haar band als een raket naar de maan, onder begeleiding van haar man Matt en Laura Chavez op gitaar en kregen we het schitterende ‘Oh My’ op ons afgevuurd. Toon onmiddellijk gezet voor de rest van wat een meer dan energieke show kan worden genoemd. Spring-in-t-veld Hill schrijft zelf een pak songs en dat laat ze ook graag weten en gelijk heeft ze want er zitten schitterende zaken bij zoals ‘Ask Yourself’, ‘Her Destination’ of ‘Scratch Back’. Hill dweilt ondertussen het podium af terwijl de solo’s van Matt en Laura Chavez ons om de oren vliegen.

Veel songs ook uit de nieuwte telg ‘Feline Roots’ en stevige rock ’n roll zijn ons deel. ‘Down Home Girl’, ‘Mama Wouldn’t Like This’ of ‘Holler Out Loud’. Het publiek gaat degelijk uit zijn dak en dit is toch alweer een topper en stilaan gingen we naar het einde toe met ‘He Might get Killed Tonight’, knappe en op speed gespeelde cover van Tracey Ullman’s ‘I Will Break Away’ en de uitsmijter ‘Get Down & Crawl’. Man, man , man... heb ik genoten....

Om af te sluiten, niemand minder dan de gouwe ouwe Paladins. Hell yeah ! Dit legendarisch trio is afkomstig uit San Diego, Californië. Dave Gonzalez (zang/gitaar) komt eindelijk met z’n kompanen Thomas Yearsley (contrabas) en Brian Fahey (drums) naar Oud-Turnhout. Dave en Thomas begonnen de band in 1980 en stammen uit dezelfde scene als Los Lobos en The Blasters. Twaalf platen later zijn ze nog steeds één van de “hardest rockin’ trio's” in de wereld. Bijna veertig jaar zijn ze nu aan de slag, maar van enige sleet is nog altijd geen sprake. Blues, soul, country, rockabilly en een snuifje surf, het komt allemaal in moordend tempo voorbij geraasd tijdens een Paladins-show. Put on your dancing shoes baby and rock the night away !!!  En dat werd dan ook duchtig gedaan bij deze ouwe rakkers die nog steeds niks van hun energie hebben verloren al te beginnen met het openingsnummer ‘Power Shake’ en ‘Get Your Hands In My Pocket’. Met hun uitzonderlijke staat van dienst kunnen de mannen wel inderdaad de hele nacht doorgaan. Maar dat hebben ze niet gedaan. Het “hofken” was nog afgeladen vol met zeer veel die-hard fans die speciaal voor hen naar daar waren afgezakt. Party time ladies and gentlemen. Maar natuurlijk komt ook aan alle mooie dingen een eind, ook aan deze editie van Goezot.

Ik kon weer meer dan voldaan  huiswaarts trekken want het was een zeer goede editie geweest. Geweldige line up, koel bier, lekker eten en toppie medewerkers. Muziek van de bovenste plank zoals we het daar altijd gewoon zijn. Goe gedaan gasten en tot noste joar !!!

Marcel

already waiting...